Tijdens een vorige column deed ik verslag van mijn avonturen in Leiderdorp. Sindsdien is het orgel weer hersteld, omgevallen stoelen (die achterste rijen, weet u nog) weer overeind gezet en de gaten in de muren en plafond gedicht. Nee hoor, wees gerust. Ik had met mijn mobiele telefoon een paar foto’s gemaakt en eentje naar Bertien geappt (die mij toen had gevraagd in te vallen). In het bijschrift had ik onder andere de zin ‘wat een puinhoop op de orgelbank’ gezet… daarmee werd deze column een feit.
Ik trek even een parallel met een normale werkdag. Zodra ik op kantoor arriveer is mijn bureau nagenoeg leeg, net zoals de orgelbank. Ik leg wat spullen neer, laptop, bepaalde dossiers die je die dag wil afhandelen (dat is een utopie, ik ben nu 25 jaar belastingadviseur en nog nooit is een dagplanning gelukt), lunchpakketje en telefoon. Na de werkdag liggen alle dossiers verspreid, slingert er overal papier en zijn er allerlei gele post-itjes op mijn bureau en laptop geplakt. Vanwege de ‘clean desk policy’ word ik geacht alles weer leeg achter te laten.
Op zondagochtend gebeurt hetzelfde. Ik arriveer en leg eerst die blokken hout onder de orgelbank, ten behoeve van een voor mij meer ergonomische houding. Mijn tas met muziek- en liedboeken begint links. Ik haal alles eruit en leg dat netjes geordend bovenop de tas. Tijdens het inspelen gaat het dan al langzaam mis. Ik begin meestal met mijn slotstuk en die leg ik terug, niet geheel uitgelijnd. Daarna de liedboeken, die eindigen ineens deels links en rechts naast me. Als ik ‘ingespeeld’ ben, dan wil ik nog wel eens wat andere muziek proberen en die vis ik uit de stapel, om daarna die weer ertussen te proppen. En zo is de nette stapel ineens een puinhoop. Tussentijds heb ik ook aantekeningen gemaakt, dus er zwerven inmiddels ook pennen en / of potloden op de orgelbank. En het is niet uit te sluiten dat een deel van mijn rol King-pepermunt ook op de orgelbank ligt. De uitgeprinte liturgie of een handgeschreven briefje met de liederen hebben ook nog hun eigen plaats…. Kortom, puinhoop op de orgelbank.
Dat kan soms ook gezegd worden van organisten overigens. Niet bij ons in de kerk (!), maar ik heb vieringen bijgewoond (het woord ‘viering’ is daarbij geheel misplaatst) waar organisten hun eigen kunnen danig overschatten en / of gewoon muzikaal onverantwoorde dingen doen. Zo is het in bepaalde contreien niet ongebruikelijk dat de organist(e) als voorspel op een lied eerst uitgebreid een totaal ander lied speelt om daarna het geplande lied in te zetten. Voor degene die nu denken het niet goed gelezen te hebben, ik herhaal ‘Zo is het in bepaalde contreien niet ongebruikelijk dat de organist(e) als voorspel op een lied eerst uitgebreid een totaal ander lied speelt om daarna het geplande lied in te zetten.’. Het doel ervan ontgaat mij volkomen en als de organist(e) zo nodig de eigen talenten wil etaleren, huur de kerk af en geef een concert of zo. In elk geval valt dit onder de categorie ‘puinhoop op de orgelbank’. Mijn vader en ik hanteren meestal de term ‘categorie brandhout’…
Al met al ziet het er niet fraai uit, zo zie ik nu ook ineens als ik op ons YouTube-kanaal een viering terugkijk. Allereerst is het een interessante (neutraal geformuleerd) ervaring om jezelf te zien zitten.. u mag daar zelf een mening over vormen (en die ook voor u houden). Vervolgens slingert er een jas over een stoel en u ziet mijn schoenen ook links naast de orgelbank staan. En het is niet uit te sluiten dat er rechts boven de registers van het Great organ een enkele keer nog een lege koffiekop wordt aangetroffen.
Overigens, over koffie gesproken, mijn complimenten over de nieuwe koffie! Ik ben blij dat dit brouwsel wel van koffie gemaakt is. Grapje uiteraard, ik heb ooit enige reuring veroorzaakt door mijn observatie van onze fietsbel…u kunt deze opmerking dan ook volstrekt negeren.
Uiteindelijk wordt na de viering alles weer netjes ingepakt en meegenomen. Ik sluit het orgel af door de klep dicht te doen en hou ik hierbij mijn klep ook maar weer.
Frank Resseler