Als ik op zondagochtend rond negenen arriveer en mijn auto parkeer, valt mij al vele jaren op dat het gewoon een puinzooi is op straat. Ik zie allerlei zwerfvuil, vanaf de supermarkt tot aan de voordeur van de Regenboog. Echter, het is niet alleen buiten niet erg schoon, ook binnen de Regenboog is het soms een vieze boel. Waarschijnlijk zal iedereen die zich binnen de Regenboog met de schoonmaak bemoeit, inclusief onze beheerder Ronald, zich nu afvragen waar ik het over heb. Nou, die plek is ons orgel. Ons orgel heeft geen dak, dus sinds 2005 dwarrelt al het stof naar binnen en heeft zich een aardig laagje gevormd. En uiteraard kan en mag geen enkele schoonmaker daar iets aan doen.
Maar het gaat niet over de binnenkant, maar over iets dat een belangrijk onderdeel is van het orgel en iedereen kan zien. Zoals u weet gebruiken organisten ook de voeten om het pedaal te bespelen. En datzelfde pedaal is thans onderwerp van deze column. Althans, hetgeen zich aan en onder het pedaal bevindt. Tijdens de dienst overdenkt de dienstdoende organist alle taken die tijdens de viering uitgevoerd moeten worden en / of concentreert men zich op hetgeen gespeeld moet worden. In mijn geval kijk ik dan naar beneden, en dan is de titel van deze column van toepassing.
Geholpen door de zwaartekracht komt er het nodige onder de toetsen van het pedaal terecht, niet zijnde stof. Ik neem u even mee. Zo komen we allerlei kleine papiertjes tegen. Dat kan een briefje met de liturgie zijn, maar meestal zijn het snippers. Als je al jaren uit muziekboeken speelt en steeds omslaat, worden die boeken daar niet beter van. Zo kunnen er scheurtjes in het papier ontstaan, en op een gegeven moment scheurt er definitief iets af en dwarrelt dat naar beneden. Op dat moment word ik geacht gewoon door te spelen, dus ik kan dat niet verhinderen. In de categorie papier vallen ook snippers van mijn rollen King pepermunt… en over ‘munt’ gesproken, die heb ik ook aangetroffen (vijf eurocent).
Ook wordt door organisten klaarblijkelijk gebruik gemaakt van diverse paperclips voor het bijeenhouden van partituur (ik niet, alleen om spoedreparaties te verrichten), en die willen ook wel eens naar beneden vallen. Pennen en potloden zijn daartoe ook erg geschikt. Zelfs tijdens de viering zie je een bepaald nootje dat je nog wel eens wilt vergeten, dus gauw nog even een aantekening maken. Maar in de haast gaat het dan mis. De pedaaltoetsen zijn namelijk zo op maat gemaakt dat ze rekening houden met vallende pennen en potloden.
Maar dan eigenlijk het meest onfrisse. Ik heb even nagedacht over de voorzichtige formulering, maar dat is lastig. Laat ik het zo zeggen, onder het pedaal ligt een complete DNA-database van alle personen die sinds 2005 op ons orgel hebben gespeeld. Zo zijn onze vingers en ons hoofd inclusief reukorgaan in staat om bepaalde stoffen af te scheiden, door passieve of actieve handelingen van de bespeler. En ja, dat valt dus ook tussen de toetsen.
Tot slot, ook spinnen vermaken zich kennelijk nogal onder ons pedaal, ik zie een gestage toename van spinraggen.
Toch gek dat als ik dit nu zo overdenk, dat ik met mijn sokken op dat pedaal durf te spelen. Maar ja, ik speel ook op klavieren die door deze en genen worden aangeraakt. Om die nu nauwkeurig eerst schoon te maken voordat je gaat spelen komt geen moment in mij op. Bij de aanblik van die toetsen gaat mijn muzikale hart automatisch sneller kloppen en het enige waar je aan denkt is om zo gauw mogelijk te gaan zitten spelen.
MAAR, als u nu denkt een uitje naar ons orgel te moeten plannen om hetgeen ik hier heb beschreven te gaan aanschouwen, dan heeft u pech. Want net op het moment dat deze column af was had ik dienst en constateerde ik dat Ronald zeer zijn best had gedaan om een en ander grondig schoon te maken… deze column komt dus eigenlijk niet voor publicatie in aanmerking. Maar ondanks dat, Ronald bedankt voor deze actie! En u allen een schone vakantie toegewenst!
Frank Resseler