Ik schrijf dit stukje vlak na de mooie viering van Allerzielen in een volle Regenboog. Samen dachten we aan overleden naasten en staken we een kaars voor hen op, een waardevolle traditie. Voor mij als kerktuinier is het bruggetje naar de rozerood bloeiende Hemelsleutels (Sedum telephium) die rond de grote es in de Kerktuin staan, dan snel gemaakt. De plant komt oorspronkelijk uit Eurazië. Onze variëteit heeft de toepasselijke naam Herbstfreude. In de middeleeuwen werd de plant gebruikt als bloedstelpend middel. Hij werd ook gerekend tot de “afweerkruiden”, die beschermden tegen boze geesten en hekserij.
Natuurlijk is er ook een legende aan verbonden: de plant groeit daar waar Sint Petrus zijn sleutels was verloren en… weer teruggevonden had. Petrus was kennelijk nogal slordig met die sleutels, want over de in de lente bloeiende Sleutelbloem bestaat eenzelfde verhaal!
Ik zag dat ook een van onze kerstrozen al bloeit. Ik schreef al eens dat die plant zelfs geen verre familie van de roos is en ook meestal niet met Kerst bloeit (tenzij rond Kerst bloeiend in het tuincentrum aangeschaft). Wie weet houdt deze het tot die tijd vol!
Er zitten al flink wat bollen in de grond: we kregen lage gele verwilderingstulpjes. Her en der in de tuin zijn ook blauw-gele viooltjes geplant. De bollen van de hoge tulpen worden medio november gepoot. Daarna harken de kerktuiniers nog wat helder-geel essenblad weg en dan is het tijd voor de evaluatie onder het genot van een welverdiend kopje thee waarbij we natuurlijk ook een verlanglijstje voor 2025 zullen opstellen. U hoort in het voorjaar weer van ons!
Heleen Gombert