In het gemeenschapshuis in Nicaragua
Eind november, dinsdag in de namiddag kwamen Maria Helena en Manuel, met hun vader, na een lange reis, aan in ons gemeenschapshuis. En dat betekende de intrede van de nieuwe huisgenoten in onze gemeenschap. Ze komen uit de binnenlanden van Nicaragua, waar ik in november een reis naar toe heb gemaakt, met bus, boot, bus, paard en lopen.
En deze lange reis maakte ik, omdat een jaar geleden tante Anita bij ons langs kwam, toen ze op zoek was naar een opvangplek voor haar neef en nicht die in de binnenlanden van Rio San Juan woonden. Zoals ons beleid is, staan we open voor iedereen met intellectuele beperkingen die op onze weg komt, zolang we nog plek hebben in ons gemeenschapshuis. Wanneer iemand bij ons komt maken we altijd een kennismakingsbezoek bij de persoon thuis, om een eigen indruk te hebben van de nood tot opvang. Maar we hebben het niet eerder bij de hand gehad dat van zo ver men ons hulp komt vragen. Dus vroeg ik tante Anita om een brief van de arts ter plekke of een pastoor/dominee te vragen, ter ondersteuning van haar aanvraag. Wat me de gelegenheid zou geven een reis naar haar neef en nicht te verantwoorden. Tante Anita was helemaal akkoord. En naderhand kwam ze met de brieven en met vader (moeder is overleden) om de mogelijkheden van intrede in het gemeenschapshuis te bespreken. En van het één kwam het ander.
We hebben dus gezinsuitbreiding waardoor ons huis nu ook vol is met 6 huisgenoten. We hebben met een pizza en ijs Manuel en Maria Helena welkom geheten. Het is mooi om te zien hoe onze nieuwe huisgenoten zich al thuis bij ons voelen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig in hun functioneren en kunnen ook verbaal het minimale aangeven. Manuel wat duidelijker dan zijn zus. Maar het maakt dat de interactie soepeler verloopt. Wat een nieuwe ervaring voor ons is, is omgaan met mensen die een visuele beperking hebben. Maria Helena ogenschijnlijk sterker dan Manuel. Door de afstand, kan vader slechts enkele keren op bezoek komen. Maar op afstand blijft hij betrokken!
Externe evaluatie
In november hadden we de mogelijkheid een externe evaluatie te laten doen om ons werk te beoordelen, betaald door de Nederlandse stichting Vivir Juntos die ons werk ten dele ondersteunt. In december ontvingen we het eindverslag. Enkele zinnen uit het 30 pagina’s tellende verslag (bent u geïnteresseerd in meer info zie mijn laatste blog op www.vivirjuntos.org):
In hoeverre wordt de missie en doelstellingen van de stichting behaald, zowel gelet op kwaliteit als kwantiteit:
De activiteiten die momenteel worden uitgevoerd door de stichting komen overeen met de doelstellingen en missie. Het is de moeite waard om te zeggen dat de door de Fundacion RUACH ontwikkelde ervaring beantwoordt aan de behoeften van een groep zeer arme mensen onder de armen. De kwaliteit van het werk in het huis is zeer goed. Het is duidelijk dat de deelname van de mensen die in het huis wonen en werken verwelkomd wordt. Er heerst een gevoel van verbondenheid en veiligheid.
De kwaliteit van de activiteitenclub is goed. Wel is het een feit dat het aantal deelnemers is afgenomen. De dynamiek en participatie van de begunstigden is echter zeer goed, net zoals in het gemeenschapshuis. De jongeren en volwassenen met een handicap worden gezien en voelen zich verbonden met de club. Ze houden van wat ze doen en ze voelen zich deel van een proces. De evaluatie van de leidster van de club is ook positief ten aanzien van het functioneren van de club.
Met betrekking tot de kwantiteit worden processen geïmplementeerd die leiden tot empowerment, zowel van de deelnemers als van het personeel. Dat vereist dat met kleine groepen wordt samengewerkt en dat er geleidelijk aan uitgebreid wordt.
Nicaragua
Er gebeurt nog steeds veel onrecht in Nicaragua. Momenteel wordt de vrije pers monddood gemaakt. Mensenrechten bestaan in Nicaragua alleen voor aanhangers van de regering. Nicaragua is duidelijk een ‘politie’-staat geworden en het einde is nog niet in zicht. Blijf Nicaragua gedenken! Het leven gaat door, we leven, maar met een lach… en een traan!
Maart
Half maart kom ik voor twee weken naar Nederland. Ik hoop u te kunnen ontmoeten!
Astrid Delleman