Het is op moment van schrijven een paar uur geleden dat we Irene vanuit de Regenboog uitgeleide hebben gedaan. Hoe gek het ook klinkt, uitvaartdiensten zijn vaak de mooiste diensten om te doen. Omdat je met muziek de sfeer kan neerzetten, bijsturen waar nodig en passend de overleden persoon kan gedenken. Muziek biedt mensen troost en als organist speel je tijdens zo’n bijeenkomst vaak nog net ietsje geconcentreerder dan anders.
Na het vernemen van het overlijden van Irene kwamen Michiel, Wilfred en ik vrijwel direct tot de conclusie dat we alle drie wilden spelen. Irene is immers onze collega-organiste geweest, gedurende de voor mij bijna 30 jaar organistschap. Het aparte is wel dat je zo lang met zijn vieren in het organistenteam zit, maar bijna nooit gezamenlijk dienst doet. Aan de ene kant een team, aan de andere kant de individuele teamspeler per viering. Maar dan nog is elk teamlid waardevol en dat geldt zondermeer ook voor Irene.
Los van haar muzikale kwaliteiten, één aspect van Irene, dat heeft u zich waarschijnlijk nooit gerealiseerd, was haar beschikbaarheid. Het maken van een organistenrooster kan best een uitdaging zijn, niet elke organist is immers elke zondag beschikbaar. Met vier organisten hebben we al een luxepositie (niet alleen qua aantal maar ook qua kwaliteit, luistert u maar eens voor een viering als er door al het gepraat heen gespeeld wordt), maar vakanties zijn lastiger. Zo zijn er organisten met (toen nog) jonge kinderen en is men gebonden aan schoolvakanties. Maar Irene was dan wel altijd beschikbaar én bereid om dan op die vakantiezondagen te spelen. Daardoor konden anderen zonder gewetensnood van vakantie genieten.
Ander voorbeeld: op sommige feestdagen zijn organisten veelal bezet of weg, ook dan was Irene bereid om te spelen. Zoals bijvoorbeeld als Nieuwjaarsdag op een zondag viel. Deze bereidheid en beschikbaarheid is iets waarvoor ik haar altijd zeer erkentelijk ben geweest!
Vorig najaar hadden we nog een genoeglijke zaterdagmiddag samen in de kerkzaal. We hebben met zijn vieren muziek gemaakt, Irene op piano, Michiel op beide instrumenten (niet tegelijk, red.), Wilfred en ondergetekende op orgel. Geen zware orgelliteratuur, maar wat lichtere makkelijk in het gehoor liggende stukken. Irene liet horen dat ze het nog niet verleerd was. Wel enigszins kritisch op zichzelf, er vielen klaarblijkelijk wat nootjes weg… Maar voor zover dat het geval was (is mij niet opgevallen), het was zoals altijd zeer muzikaal! Ook dat hebben we tijdens de dankdienst kunnen horen met twee cd-opnamen van Irene.
Mede daarom was vanmiddag toch een mooie middag. Dat klinkt misschien gek, maar ik heb ook wel uitvaarten begeleid waarbij vele sprekers (te) emotioneel werden en dan krijgt zo’n dienst toch een andere lading. De kerkzaal zat vol, Mirjam had een mooie overweging, er stond een groot koor, en drie organisten die ieder op eigen manier de muziek zo mooi als mogelijk hebben gespeeld.
Toen Irene voor het laatst de kerkzaal verliet speelde Michiel een stuk van Scarlatti (ja, op ons Engelse orgel klinkt ook Italiaanse muziek goed), Wilfred en ik stonden voor het orgel waar Irene jaren op heeft gespeeld. En het voelde op dat moment eervol om met zijn drieën dit voor Irene en familie te hebben kunnen doen. Die eer werd bevestigd door een bijzonder moment. Vlak voordat Irene de zaal uit was kwamen Joost en Sanderijn al naar ons toe om ons te bedanken. Sanderijn zei daarbij ‘precies in de geest van mijn moeder’… Daar word je wel even stil van.
En ik besluit met de gedachte die ik had toen de kist langs het orgel reed en tevens titel van deze column: Irene dankjewel!
Frank Resseler