Er schijnt een licht in elk duister, dat houvast biedt en troost.
Het fonkelt van goedheid en twinkelt van liefde;
het brengt besef én hoop.
Het zorgt voor moed en mededogen,
terwijl de één de ander helpt…
Het zegt dat kalmte kracht is;
‘t is véél groter dan wijzelf.
Het weet dat wat ons missen moet, ons niet zal kunnen raken.
Het leert ons niet te breken maar om juist te helpen maken.
Het maakt van ballast brandstof om meer uit onszelf te halen.
Waar wij vergeten soms, onthoudt het ons:
tussen mens en immens, straalt het.
Voor velen een houvast, voor velen een thuis.
Voor velen een anker in zeeën van ruis.
Helemáál in tijden van grote onzekerheid, vormt dát licht het fundament van ons leven.
Onze verschillen verdwijnen niet; wél het gewicht dat wij er doorgaans aan geven.
Tussen begin- en onvermijdelijk eindpunt, is dit de bron waaruit we putten.
Het leert ons dankbaar te zijn voor alles, om onze tijd hier te benutten.
We kennen andere meningen; andere regels en rituelen.
We zoeken anders maar vinden elkaar, in dromen en angsten die we delen.
Het is een brug tussen even en eeuwig; bezinning te midden van zorgen.
Het maakt dat we opstaan na het vallen over het pad dat leidt naar morgen.
Zorgen kennen zegeningen; juist in het duister wordt zonneklaar…
Dat we in het menszijn dat we delen, kunnen leren van elkaar.
Want in elk duister schijnt er een licht en al kent het verschillende namen…
Onze route is anders; onze richting hetzelfde: vertrouwen… geloven… Doen we samen.
spoken-word artiest Derek Otte.