Het was een bijzonder moment toen ik tijdens mijn laatste viering aan de geloofsgemeenschap mee moest delen dat ik per september mijn dienstverband als predikante in de Merenwijk beëindig. Het was voor velen onverwacht. Dat kwam in de vele gesprekjes bij het verlaten van de kerk en ook in later dagen steeds naar voren, naast de vele hartverwarmende woorden en 
gebaren. Die me heel erg goed hebben gedaan, want dit afscheid aankondigen ging me niet heel gemakkelijk af. Ook voor mij is het een hele stap. Er is heel veel vertrouwdheid en verbondenheid gegroeid in alle jaren dat ik/wij de Regenboog heb(ben) mogen dienen.
Maar het is heel moeilijk een geloofsgemeenschap op zo’n beslissing, waar je zelf heel langzaam naartoe groeit, voor te bereiden. Dat gaat eigenlijk niet, zolang je zelf niet heel zeker weet dat je echt gaat stoppen.
Vanaf 1997 hebben John en ik de geloofsgemeenschap in de Merenwijk met veel plezier, en met hart en ziel als predikant gediend. De laatste vijf jaren, waarin ik de enige predikant was, waren daarbij zwaar. Niet alleen het ouder worden van de
geloofsgemeenschap en het teruglopen van leden en vrijwilligers,- dat is ten slotte iets waar vele kerken tegenwoordig mee te maken hebben. Maar het verlies van de wekelijkse Tafelviering, met daarbij het wegvallen van de priester, nieuwe pastoraal werkers en het wegvallen van een halve predikantsplaats veroorzaakten destijds een grote schok, onrust en moedeloosheid. Voor een halftimer waren dit een grote hoeveelheid grote veranderingen die tegelijk overkomen moesten worden. Met vereende krachten hebben we de Regenboog door die periode heen mogen helpen. Langzamerhand lijkt er weer meer stabiliteit te zijn, Marianne is uitgegroeid tot een vast baken in de geloofsgemeenschap en eigenlijk rest ons alleen nog de bestuursstructuur goed op de rails te krijgen.
U kunt u voorstellen dat deze jaren intensief waren, maar ze hebben gelukkig geleid tot een verlangen in de Regenboog om met een nieuw elan de toekomst in te gaan. Bij mij persoonlijk groeide de overtuiging dat het nu tijd werd om deze periode af te sluiten. Met het gevoel dat de Regenboog zich weer zover mogelijk hersteld heeft van alle schokken en klaar is voor nieuwe uitdagingen. En met de hoop dat de geloofsgemeenschap met de oude bezieling en met een nieuwe predikant en frisse moed een nieuwe periode in kan gaan.Na ruim tien jaar heel enthousiast twee werkkringen (en twee roepingen) gecombineerd te hebben, merkte ik dat ik een beetje moe werd. Het was tijd om me op één baan te concentreren.
In de kerk werk ik nu 35 jaar, waarvan een aantal jaren fulltime. Op school had ik alleen nog maar halftime gewerkt. Ik heb nu de kans gekregen de komende jaren daar (bijna) fulltime te mogen gaan werken, zodat ik – al ben ik de 60 al gepasseerd – me mag onderdompelen in het leven van een docent. Dat is een hele uitdaging, waar ik erg veel zin in heb.
Natuurlijk gaat het me aan het hart om mijn predikantschap in het algemeen en mijn predikantschap hier in het bijzonder af te sluiten. Het vormt een deel van mezelf, dat ik erg zal missen. Ik heb me altijd bevoorrecht gevoeld dat ik dit werk mocht doen, en dat ik dit werk mocht doen in deze geloofsgemeenschap. Het is een beetje als het huis uitgaan als jongvolwassene: je hebt het prima bij je ouders, je zult hun dagelijkse nabijheid enorm missen, maar je voelt ook dat het tijd is om een stap te zetten in je leven. Dat betekent voor het oude thuis en voor jou een verstoring van het evenwicht, een grote verandering in wat je gewend was. Het betekent ook nieuwe kansen. En ik blijf graag ‘thuis’ komen in de Regenboog, zij het nu als lid van de geloofsgemeenschap.Natuurlijk sluiten we deze periode, die we met elkaar mochten meemaken, niet in stilte af. In de viering van zondag 27 augustus neem ik afscheid van u. Deze dienst zal beginnen om 14.00u . De viering van 10.00u wordt dus naar de middag verschoven. Dit om ook mensen van verder weg én collega’s-predikanten de gelegenheid te geven aanwezig te zijn.
Ik hoop dat het een feest zal worden waarin naast enige weemoed de blijdschap om het geloof dat ons geschonken is de grondtoon vormt en alle goede momenten die we met elkaar beleefd hebben de melodie. Uiteindelijk gaan we ook in de nieuwe situatie verder als mensen, door God geroepen om te leven.
Hartelijke groet, ds. Inge Smidt