De vakantie is weer voorbij in Nederland. Velen zijn weer terug gekeerd naar huis om de draad van het leven van alle dag weer op te nemen.
Wij zijn ook ‘thuis’ gekomen, in ons gemeenschapshuis dan, waar we half juni inderdaad naar toe zijn verhuisd. Vanaf het moment dat we hier wonen hebben we ons er thuis gevoeld. Meer dan in ons vorige huis, dat te klein was en te gehorig. Toch noemt Jonathan dit niet ‘zijn’ huis, maar ‘het oranje huis’ (kleur waarin de buitenkant geverfd is). Veel mensen zeggen: Wat een groot huis! Maar wat groot / klein is, is relatief, afhankelijk wat je gewend bent. En mensen wonen hier met veel mensen op weinig ruimte, zoals in Nederland de oude arbeiderswoningen waren.
Teamvorming
Sinds half juli woon ik daar niet alleen meer met Jonathan, maar ook met Jenny een jonge, dynamische, inwonende kracht.
Samen met Melina, die overdag komt, hebben we veel tijd gestoken in het samen een’ team’ vormen. Een ander belangrijk element van de vorming is het gevoelig maken voor de behoeften en talenten van de mensen met een intellectuele beperking, onze huisgenoten, daar noch Jenny, noch Melina ervaring hebben met deze doelgroep. In Nicaragua zijn geen opleidingen of cursussen om met mensen met een beperking te leren werken. Het geeft aan dat er nog heel wat verbeterd kan worden in de aandacht voor deze doelgroep en de benadering.
Gelukkig heb ik de nodige ervaring in het opleiden van mensen, vooral tijdens het werk (coaching on the job) door al de au pairs die ik met Jonathan heb gehad, die ook geen ervaring hadden om met jongeren zoals Jonathan te werken.
Op dit moment ziet ons team er zo uit (geen
garantie voor de toekomt), vlnr Yenny (inwo-nend) Eva (activiteitenclub, sinds half mei) Melina (dag of nacht diensten) en ik dus.
Feest
De eerste feestdag was 16 augustus toen Daniel en Loyda bij ons in kwamen wonen. Broer en zus, die een intellectuele beperking hebben, sterk verwaarloosd werden en een derde graad van ondervoeding hebben. Ze uiten zich nauwelijks waardoor we ‘happy detectives’ moeten zijn om te zien waar we ze kunnen stimuleren en wat ze nodig hebben.
De tweede feestdag was op vrijdag 26 augustus, de officiële opening van Huize Ruach. We hadden zo’n 50 mensen uitgenodigd waaronder autoriteiten en buren, vrienden en familieleden. We kijken met dankbaarheid terug op de mooie bijeenkomst, waar een priester de ‘fundacion’ zegende en een dominee het gemeenschapshuis zegende. Zeer ongewoon in Nicaragua, maar in het kader van het zijn van een oecumenische gemeenschap zeer passend!
Aan het eind van de bijeenkomst was er een band die muziek maakte en werd er vrolijk gedanst. Zelfs door Jonathan.
Er gebeurt veel, er komt veel op ons/me af:
‘Laat jezelf los in beweging en geef jezelf over aan jouw dans van het leven. Je met hart en ziel overgeven op het punt waarop be-oefenen be-leven wordt! (E Tolle)
Dank voor u meeleven en gebed!
Zonnige groeten
Astrid Delleman