Een plaatsje van nog geen 6.500 inwoners in het graafschap Northamptonshire in het Verenigd Koninkrijk. Dat ‘shire’ spreek je uit als ‘sjur’ en niet zoals ik ooit in een kaaswinkel hoorde toen ik kaas uit Shropshire bestelde ‘sjajer’. Je zal het niet in de top-tien attracties van het Verenigd Koninkrijk aantreffen (waarschijnlijk ook niet in de top-honderd) en je komt er waarschijnlijk hooguit per ongeluk terecht. Zoals wij onlangs.
In juni zijn we twee weken in Engeland, Wales en Ierland op vakantie gegaan, waarbij ik van tevoren een planning had gemaakt over te bezoeken stadjes, kathedralen, Evensongs en concerten. Uiteindelijk werden dat tien kathedralen, drie abbey’s, tien Evensongs en vier concerten. En hebben we ook nog op diverse locaties kunnen orgelspelen, zingen en pianospelen. U kunt vast wel raden wat mijn aandeel was van die drie muzikale activiteiten. In elk geval waren we na deze twee weken aan vakantie toe… Maar terug naar dag één, vanaf Harwich via Lichfield (met kathedraal) naar Liverpool (twee kathedralen). Onderweg zag ik ineens borden met de aanduiding Peterborough, 25 miles. Nu lag dat iets te ver uit de route (ja, Peterborough heeft een… kathedraal), maar mijn brein werd wakker en wist dat Oundle in de buurt van Peterborough lag. Dus maar meteen Oundle ingetoetst op mijn navigatiesysteem en dat leerde mij dat we iets verderop een (Br)exit konden nemen en na tien minuten in Oundle zouden kunnen arriveren. Mijn hartslag nam danig toe en we zijn er naartoe gereden.
Na geparkeerd te hebben liepen we direct West Street in, het grote doel van deze onverwachte mogelijkheid. Al snel kwam het Stahl Theatre in zicht, een plaatselijk theater met 264 stoelen (vernoemd naar degene die de realisatie mogelijk heeft gemaakt). Helaas was de toegangsdeur gesloten, maar ik had het in elk geval in het echt gezien en foto’s kunnen maken. Iets verderop hebben we in een tearoom de grootste scone (formaat meloen; uiteraard met clotted cream en marmelade) genuttigd, waardoor we de rest van de dag nauwelijks nog hebben gegeten, maar alleen voor die scone zou ik willen aanraden om toch om te rijden als u in de buurt bent. Na een wandeling in het toch alleraardigste plaatsje kwamen we op de terugweg weer langs hetzelfde gebouw, met ditmaal een open deur! Direct zijn we naar binnengegaan om de grote theaterzaal te bekijken. Er is een podium en een schuin oplopende tribune, er is een moderne foyer met een bar alsmede een garderobe. Ook al sta ik liever niet echt in de spotlights, hier ben ik direct het podium opgeklommen en heb een kijkje genomen achter het gordijn. Voordat u zich afvraagt waar dit verhaal met al die zinloze weetjes naartoe gaat, welnu dames en heren, het Stahl Theatre is in de jaren 80 gerealiseerd in een voormalig kerkgebouw: de Congregational Church. En in die Congregational Church is op 12 januari 1876 een orgel in gebruik genomen, dat zich sinds 2005 in onze kerkzaal bevindt! En ‘ons’ orgel stond op de plek achter dat gordijn. Ik heb dus letterlijk op de plek gestaan waar de firma Forster & Andrews in 1875 ons orgel heeft opgebouwd en waar ons orgel tot de jaren ’70 van de vorige eeuw heeft geklonken. Zondermeer een heel bijzondere ervaring! En mooi om te zien dat men het gebouw zoveel mogelijk heeft gerespecteerd, het is zowel binnen als buiten nog goed als kerkgebouw herkenbaar.
Ik schreef al eerder over Harry Baxter Hancock, een van de jongelui (die het orgel van wind voorzagen via een handpomp) die hun naam in de zijkant van ons orgel heeft gekerfd. Hij is in 1917 in Frankrijk (tijdens WO I) gesneuveld en zijn naam staat op een monument midden in het plaatsje. Dat monument is makkelijk te vinden (tegenover eerdergenoemde tearoom) en inderdaad hebben we zijn naam aangetroffen. Ook dat is, weliswaar op een andere manier, ook bijzonder.
Kortom, een onverwacht uitstapje en zeker aan te raden om daar eens te gaan kijken. Mocht u de weg moeten vragen, Oundle spreek je uit als ‘Oundol’.
