Wat gaat de tijd toch snel. Dat is wat ik zelf ervaar en ook vaak hoor. Het is alweer herfst, paddenstoelentijd. Ik neem me voor om gewapend met een fototoestel hiervan te gaan genieten. Maar ja….. De tijd hé. Die agenda! Ik moet nog een bespreking plannen, een stukje schrijven. Overleg plegen waar dan weer werkzaamheden uit voortkomen. De tijd glipt door je vingers en achteraf heb je er spijt van dat je iets niet hebt gedaan wat je heilig van plan was. Druk, druk, druk en toch ……. Er zijn van die momenten in het jaar die bijna als vanzelfsprekend de aandacht vragen en tijd afdwingen.
Twee november is zo’n moment Allerheiligen en Allerzielen. We gedenken dan degene die ons ontvallen zijn. Bijzondere personen met Allerheiligen en persoonlijk verlies met Allerzielen. We noemen in gedachten of hardop hun naam zodat zij voortleven. We steken, waar mogelijk, een kaarsje aan ter gedachtenis. We staan letterlijk even stil; de tijd gaat als het ware even achteruit in mijmeren en overpeinzen. Een rustpunt, in ons drukke en hectische bestaan, waar de tijd voorbij vliegt. Op 2 november is de Regenboog open voor dat rustmoment. Neemt u de tijd?