in de Fundacion Ruach in Juigalpa
Sinds 15 augustus ben ik niet meer verbonden aan de Fundacion Ruach als coördinatrice van het gemeenschapshuis (waar 6 personen met intellectuele beperking wonen) en de activiteitenclub. Functie die ik heb vervuld vanaf het begin, 6 jaar geleden, nadat we daadwerkelijk aan de slag konden met de plannen iets te kunnen betekenen voor mensen met beperkingen en hun families, na een maandenlange voorbereiding. De Fundacion gaat, voor zolang ze het volhouden, door. Of er voor mij nog een rol ligt t.a.v. de huisgenoten, mocht de Fundacion toch binnenkort ter ziele gaan, zal de tijd leren. Voorlopig blijf ik daar nog wel voor in Nicaragua.
Ik dank jullie, gevers via gebed en collectes in de Regenboog van harte voor alle ondersteuning, meeleven en liefde, die mede mogelijk hebben gemaakt dat we iets moois neer hebben gezet. We hebben gezaaid. Het was de moeite waard! We hebben getoond dat het kan! Moge de dankbaarheid sterker zijn dan de rouw! Een korte uitleg hoe het zo ver heeft kunnen komen…
Een ongezonde situatie
Sinds het begin heeft de Fundacion vrijwel hetzelfde bestuur. Niet gezond. Zeker niet als het bestuur weinig in staat is om fondsen te werven om het sociale werk draaiende te houden en de Fundacion een stevige basis te geven. In augustus 2021 waren er opnieuw verkiezingen. Ik deed mijn best te beïnvloeden dat er nieuwe mensen benoemd zouden worden, maar het mocht nauwelijks baten. En mijn verwachtingen t.a.v. de prestaties van het nieuwe bestuur waren niet positief.
Afgelopen jaar heeft aangetoond dat het ‘nieuwe’ bestuur inderdaad haar deel van de verplichtingen overeengekomen met Vivir Juntos, de hoofd-donateur (opgericht in Nederland met als doel ons werk in Juigalpa te ondersteunen) niet na kon komen. Waardoor Vivir Juntos, na veel mails over en weer, in juni jl. de weloverwogen, maar moeilijke beslissing nam de jarenlange geldzendingen naar de Fundacion te beëindigen. Want een Fundacion die niet in staat is aan eigen fondswerving te doen, is te kwetsbaar en kan op elk moment ten onder gaan.
Vanaf juni tot eind juli heerste er een grootste stilte in de Fundacion en het bestuur liet zich niet horen. Toen er opeens in een recordtempo vergaderingen werden gehouden en er besloten werd, hoe verder te gaan. Ik was die dagen net een paar dagen vrij en niet in Juigalpa.
En toen
De 4e augustus had ik een vergadering met het bestuur waarin de boodschap was dat, door gebrek aan fondsen ik per 15 aug. ontslagen zou worden. Deze boodschap kwam voor mij als een volslagen verrassing. Klap 2: In Nicaragua is er een wettelijke opzegtermijn van 15 dagen. Zelfs die werd niet in acht genomen. Terwijl in mijn geval de boodschap betekende: geen werk meer maar ook geen huis meer, daar ik in het gemeenschapshuis woonde…
En als klap op de vuurpijl: dat ik Jonathan mee moest nemen…
Het bestuur neemt nu de verantwoordelijkheid van het huis en zijn bewoners op zich. M.b.v. enkele medewerkers die blijven. Want er is nog een beetje geld. In de hoop om toch nog fondsen te vinden of ergens onderdak te kunnen regelen voor de huisgenoten. Dus dat er geen geld meer is, is relatief. Dat het een mooi argument is om mij aan de kant te zetten is een feit. Ook vermoed ik dat persoonlijke belangen meespelen daar het salaris van de administratrice (tevens presidente van het bestuur) gegarandeerd is tot november.
Maar de meest gedupeerden van deze beslissingen zijn de huisgenoten. Abrupte veranderingen in de mensen die hen begeleiden en minder kwaliteit van zorg, door nauwelijks ervaring in het werken met mensen met beperkingen.
Laatste week als coördinatrice
Graag wilde ik de laatste week met allen van het huis, op een waardige manier afsluiten. Met de huisgenoten zijn we nog een dagje naar het strand geweest, gingen alsnog naar het zwembad en zondag was net ons maandelijkse uitstapje naar een boerderij gepland, waar de huisgenoten van het paardrijden genoten en een heerlijk maal kregen. Dit keer hadden we een Dankdienst georganiseerd in aanwezigheid van een pater, om onze dank te uiten voor al die jaren van samenleven en de vele zegeningen die we hebben ervaren. Een mooi slot!
Hoe gaat het met mij?
In de laatste werkweek lukte het me, met hulp van vrienden een huisje te vinden waar ik me thuis zou kunnen voelen, met Jonathan. In diezelfde week begon ik aan mijn verhuizing met hulp van andere vrienden. Alles verliep soepel en sneller dan verwacht.
Sinds 14 augustus wonen we daar nu naar tevredenheid. Jonathan zal een tijd nodig hebben om aan zijn nieuwe huis en leefsituatie te wennen door zijn intellectuele beperking en autisme.
En nu?
Voorlopig neem ik eerst wat tijd om van de intensieve laatste weken bij te komen. Gelukkig heb ik veerkracht en kan ik het leven accepteren zoals het komt. Wetende dat aardbevingen in het leven soms nodig zijn om iets anders te kans te geven boven te komen. Want dat de sfeer in de Fundacion al jaren niet echt goed was, is een feit. En daarom voel ik ook wel een bepaalde verlichting!
Het doet zeer, hoe mijn rol officieel tot een einde is gekomen. Ok, ik huil en geef de wonde de tijd om te helen. Gelukkig blijf ik de innerlijke rust en vrede voelen.
Heb veel om dankbaar voor te zijn. En heb vertrouwen in, en ben nieuwsgierig naar wat komen gaat…
Astrid Delleman, ajdelleman@zonnet.nl