Column door Mirjam Buitenwerf
Bijna twee weken geleden was ik samen met onze middelste zoon naar een concert van het Residentieorkest in Den Haag. Het geeft een heel onwerkelijk gevoel om daaraan terug te denken. Daar zaten we, op ons gemak naast elkaar in een groot theater met nog honderden andere bezoekers. We konden niet vermoeden dat het bezoeken van zo’n soort concert twee weken later volstrekt onmogelijk zou zijn. Wat ben ik blij dat we samen heel bewust hebben genoten van die bijzondere avond, van de mooie muziek, en van het gezellig samen zijn.
Orkest en koor voerden op die avond het Requiem van Gabriel Fauré uit. Bij een requiem, een dodenmis, denk je al gauw aan een zwaar stuk, maar dat is dit requiem eigenlijk niet. Het was maar een klein orkest dat speelde, plus een orgel. In het stuk worden vooral de lagere stemmen gebruikt, met uitzondering van een paar vioolsolo’s die er bovenuit kwinkeleren. Samen geeft dat een heel bijzonder effect: dit requiem straalt vooral berusting uit, de dood werd door Fauré kennelijk niet als een vijand gezien, maar als een weg naar eeuwige rust en vrede.
Met een soort hemels geluksgevoel reden mijn zoon en ik terug naar huis. Achteraf gezien voelt dat concert dus als een bijzonder cadeau, zeker nu we weten dat de meeste afspraken en bijeenkomsten in ons normale leven voorlopig niet doorgaan. We missen niet alleen het ritme van de dagelijkse verplichtingen, maar ook de dingen die ons als mens opladen, die ons plezier en energie geven.
We maken ons denk ik allemaal zorgen over de komende tijd, over mensen die werken in de zorg of andere dienstverlening, over de kwetsbare mensen in onze omgeving. Velen van ons zullen zich angstig voelen, nu ziekte en dood plotseling zo’n groot onderdeel van het bestaan uitmaken. Het is belangrijk om voorzichtig te zijn, naar elkaar om te blijven kijken, zoals premier Rutte ons ook opdroeg in zijn toespraak van maandagavond. Maar het is ook belangrijk om moed en hoop te houden voor de toekomst, en rustig te blijven.
Ik hoop dat u, net zoals ik, een goede herinnering kunt koesteren aan iets wat mooi of bijzonder is geweest in de afgelopen tijd. Of dat de onverwachte lichtpuntjes die deze moeilijke tijd ons ook geeft u tot zegen kunnen zijn. Houd ze vast en vertrouw erop dat er een betere tijd komt na deze zware periode. En laten we bidden om Gods ontferming over ons bestaan en over onze wereld. In de woorden van het Kyrie uit het Requiem:
Exaudi orationem meam, Hoor mijn gebed,
ad te omnis caro veniet. tot U komt alles wat leeft.
Kyrie eleison, Christe eleison. Heer ontferm U, Christus ontferm U.
Amen Amen
Mirjam Buitenwerf
Eerdere columns:
14 maart