Het was een verrassing toen we hoorden dat er in november in een viering van de Regenboog opnieuw gecollecteerd was voor ons werk in Nicaragua, met het mooie resultaat van rond de E 300,-. Te meer daar we nog een kleine verantwoording schuldig waren t.a.v. het collectegeld dat ik in maart mee had gekregen, toen ik in een viering op bezoek was.
Jullie blijk van medeleven geeft niet alleen economische middelen om wat extra´s te kunnen doen in ons werk met de mensen met een intellectuele beperking, maar geeft ook morele ondersteuning. En het feit dat de Regenboog ons nu al diverse jaren ondersteunt, maakt dat we met elkaar een team vormen, waar ik persoonlijk heel blij mee ben. Want een verschil in de wereld kunnen we alleen samen maken!
Revalidatie project
In maart was er gecollecteerd om revalidatiemiddelen te kopen voor de stimuleringsmomenten die we elke dag hebben met de huisgenoten. In een eerder stukje heb ik u daarover geschreven: over de bobath bal, de massage instrumentjes en de ligmatten. Eén keer in de maand komt er een fysiotherapeute langs (betaald) die meedenkt of oefeningen bijgesteld moeten worden. Of waar we nieuwe stappen kunnen zetten. We hebben een enthousiast team dat steeds beter leert, dat een verdere ontwikkeling van onze huisgenoten, die jarenlang onvoldoende gestimuleerd zijn geweest, ook beïnvloed wordt door onze technieken en afstemming hoe een ieder net een stapje verder te helpen. Daarbij mikken we niet op centimeters vooruitgang, maar op millimeters. En al die millimeters bij elkaar maken een wezenlijk verschil. Dat is zichtbaar als je vergelijkt hoe de huisgenoten hier binnen kwamen en hoe ze zich tot nu toe ontwikkeld hebben.
Daniel en Loyda
Broer en zus, die in hun leven weinig gestimuleerd zijn en met een derde graads ondervoeding bij ons binnen kwamen. Ze zijn zeer passief in hun manier van doen, komen bijna hun stoel niet uit en spreken niet. Ook geven ze nauwelijks aan wat ze nodig hebben. Daarom is veel ook niet boeiend voor hen. Maar we blijven zoeken naar materialen die hun zouden kunnen prikkelen. Om hun belevingswereld toch iets uit te breiden. En zo hún en onze wereld iets meer te verbinden. Bekend is dat naarmate het ontwikkelingsniveau lager is, de stimulatie meer in ´belevingsmaterialen’ gezocht moet worden, materialen die bepaalde sensaties oproepen. Het is onmogelijk om dat soort materialen in Juigalpa te vinden. Om het in de hoofdstad Managua te vinden, is zoeken naar een speld in een hooiberg. Dus benutte ik mijn vakantie in Ecuador om in de 3 miljoenen stad Guayaquil waar mijn dochter woont, de diverse speelgoed winkels af te gaan om geschikte materialen voor met name dit tweetal aan te schaffen. Met het geld wat nog over was van de collecte in maart.
En op de andere foto Daniel- die na een korte gewenningsperiode- prinsheerlijk in het water dobbert (een keer per week gaan we naar een zwembad). Voorlopig kunnen we vooruit met het experimenteren en uitdagen! Dank zij jullie hulp. Nogmaals van harte dank: voor jullie meeleven, delen en gebed.
Astrid Delleman