Juigalpa ligt drie uur rijden van de hoofdstad. Met Jonathan, die autisme heeft en niet een gemeenschapsmens is, maak ik elke maand een uitstapje naar een vriendin in Managua om hem even vrijaf te geven van het gemeenschappelijke gebeuren in huis, door bij haar te logeren. Daar geniet hij enorm van en het helpt hem meer draagkracht te hebben. Was het tot twee maanden terug makkelijk naar Managua te gaan, dat is het tegenwoordig niet meer. Want nu zijn er barricades (zie foto) als onderdeel van de demonstrat
ies tegen de huidige regering, die het verkeer belemmeren de stad in of uit te gaan. Elke 2 à 3 uur laten ze verkeer door. In het hele land zijn er zo barricades op belangrijke kruisingen en bij grote steden. Met als hoofddoel de regering te treffen in haar economische belangen. Dat werkt behoorlijk.
Natuurlijk kan ik Jonathan niet uitleggen (door zijn beperkte begripsvermogen) waarom we niet naar Managua kunnen, maar hij vraagt er wel geregeld om. Temeer daar hij door zijn autisme gewend is aan zijn vaste activiteiten/ zijn plan. Dat heeft invloed op zijn draagkracht en krijgt hij meer spanningen. De kunst is dan daar korte termijn oplossingen voor te zoeken.
Half april zijn de protesten begonnen. En door de reactie daarop van de regering: politie die met kogels op de manifestanten schoot en inzet van paramilitaire groeperingen, kwam er bij de bestaande onvrede, de pijn en woede i.v.m. de gedoden, de gewonden, de vele verdwenenen en de gevangenen. Had de regering wellicht gedacht dat geweld de mensen thuis zou houden, de protesten werden juist frequenter. Ondanks dat elke protest meer doden gaf door de ongewijzigde tactiek van de politie. Tegenwoordig ben je of vóór de regering of je behoort tot ‘het volk’. De regering mengt bij haar acties de vlag van Nicaragua met de partijvlag. ‘Het volk” is een zee van blauw/witte vlaggen (de nationale vlag) en die zee wordt steeds groter. De roep om veranderingen wordt per dag sterker. De president komt steeds meer alleen te staan. Ook internationaal krijgt hij steeds meer veroordelingen (OEA-organisatie van Midden Amerikaanse Staten, Amnesty InternationaI, Europese Unie o.a.). Maar hij wil van geen wijken weten.
Wat op nationaal niveau gebeurt, raakt ons diep. Zeker emotioneel. Anderzijds gaat het leven door. En er valt voldoende te doen in het gemeenschapshuis en de activiteitenclub. Gelukkig zien we resultaten van ons werk. Soms zijn dat verwachtte resultaten van onze inspanningen. In ons gemeenschapshuis wonen Daniel en Loyda. Beiden zijn jarenlang onder gestimuleerd geweest en kregen thuis geen aandacht. Ze hebben een ogenschijnlijk grote intellectuele beperking. Dagelijks hebben we daarom met hen een intensief stimuleringsprogramma, waar het contact maken centraal staat. Soms ervaren we wondertjes. Twee voorbeelden:
Toen Daniel zijn beker met water had gedronken, wilde hij de beker op de stoel zetten, waar hij vlak bij stond. Omdat hij die te veel op de rand zette, viel hij kletterend op de grond. Wonder boven wonder zag ik dat Daniel door had, dat de beker op de grond was gevallen. Hij zocht hem met zijn blik. Om hem verder te motiveren zei ik tegen hem: Pak de beker, Daniel! En het tweede wondertje vond plaats: Daniel pakte de beker en gaf me die in mijn uitgestoken hand. Woh, dit was de eerste keer in anderhalf jaar dat Daniel alert was, met wat op de grond viel. En even uit zijn passieve houding stapte en iets opraapte! Het begin van een meer open komen te staan, hoe langzaam dat proces ook kan zijn, voor meer interactie met zijn omgeving?
In de ontwikkeling van Loyda: ze had toen ze bij ons kwam de gewoonte haar vinger (3/4 deel!) in haar neus te stoppen, voortdurend te sabbelen op haar truitje en als een poesje haar armen likken (vooral na het eten). Door al onze aandacht en creativiteit heeft ze die gewoonten achterwege gelaten! Loyda zit over het algemeen nog wel meer in haar eigen wereld dan Daniel. Maar toen ik van mijn vrije dagen terug kwam en contact met haar probeerde te maken, kreeg ik zowaar twee keer een grote glimlach van haar en oogcontact! Mooi te zien dat ze geleidelijk aan toch meer uit haar schulp kruipt!
Tot slot
In Nederland begint de zomervakantie geleidelijk aan. Graag wil ik u vragen, naast ons werk, Nicaragua in uw gebeden te gedenken. Broederlijke-zusterlijke solidariteit in deze tijden is broodnodig! Samen kunnen we een verschil maken!
Astrid Delleman